z białych kwiatów maskujących topiel! To nie wicher! Nie rytm ptasich nóg!<br> To z ciebie płyną wezwania! To w tobie trwa przywoływanie! To ty chcesz tańczyć, chcesz wydobyć się ze swej samotności, z samotności ciała, z samotności niespełnienia. Twoja krew, twoje marzenia... Wydostajesz się z siebie, wykluwasz jak pisklę i błyskawicznie dorastasz, dojrzewasz do tego tańca.<br> Wśród zbliżających się ptaków dostrzegasz zarysy, sylwetki, nie wyjaśnione, mgliste, ptasie dusze, cienie ptasich bogów. Każdy ptak tańczy ze swym bogiem, każdy ptak staje się bogiem.<br> - A ja? Ja! - pytasz tego, który cię przyprowadził. - Gdzie mój Bóg? Bóg, nauczyciel tańca? Wieczny choreograf życia? Chcę go