miał ciemne, jak murzyn, kolana...<br><br>Włos jego - hartowana w niekochaniu miedź!<br>Oczy płoną, miłosnym nieskalane szałem!<br>Snem wezbrała mu w skrzydłach niewiadoma płeć,<br>Kiedy lecąc, sam siebie przemilczał swym ciałem...<br><br>Możem zbyt go zobaczył lub uwierzył zbyt,<br>Bo w niechętnej zadumie przystanął w pół drogi...<br>I znów w oczach mu błysnął nieczytelny świt,<br>Gdy do lotu pierś tężył i prostował nogi.<br><br>Rosa mu jeszcze ziębła na wargach, a on<br>Już piętrami swych skrzydeł ku niebu się wzbielił<br>I ogrom ciała oddał bezmiarom na strwon, <br>A jam się do niebiosów wówczas onieśmielił...<br><br>Odtąd gdy wchodzę z tobą w umówiony park,<br>Gdzie światła