wieku na podstawie wyników wykonanych przez Webera badań percepcji głośności dźwięku, ciężaru i wzrokowej oceny długości. Weber stwierdził, że: &lt;q&gt;"Jeśli porównywane są wielkości bodźców, na naszą percepcję oddziałuje nie arytmetyczna różnica między nimi, lecz stosunek porównywanych wielkości".&lt;/&gt; Wykazał, że stosunek najmniejszej zauważalnej różnicy między bodźcami (&#135;X) do bezwzględnej wielkości bodźca (X) ma wartość stałą.<br>W roku 1860 zależność Webera została zmodyfikowana przez Fechnera, który zaproponował stosowanie zależności logarytmicznej:<br>&lt;gap&gt;<br>w której R to siła wrażenia (intensywność światła, dźwięku, zapachu...), C - stały współczynnik proporcjonalności, B - siła bodźca wywołującego wrażenie o intensywności R, B0 - siła najsłabszego wyczuwalnego bodźca (bodźca progowego).<br>Sformułowanie prawa Webera