Coś w tej<br>naszej ranie wyraźnie się poruszyło. Serce we mnie zamarło, poczułem<br>ucisk w gardle i gwałtownie zerwałem rękę z jej brzucha. Wydawała się<br>nie być wcale zaskoczona. Uniosła głowę i patrząc mi w oczy, bez cienia<br>żalu czy zawodu, a nawet z tonem pocieszenia w głosie, powiedziała:<br> - Nie bój się, to nie ty na świat przychodzisz.<br> - Tatuś! Tatuś! - doszło mnie nagle wołanie Pawła nadbiegającego od<br>morza, gdzie baraszkował w tym samym miejscu naprzeciw mnie. -<br>Zbudujesz mi zamek?! Zbuduj. Proszę.<br> Oczy pałały mu podnieceniem, był zbryzgany cały wodą, tak że nawet z<br>włosów ściekały mu po twarzy strużki.<br> - Mówiłem, żebyś nie