biec, przechylony na jedną stronę pod ciężarem torby - Aurelia poczuła szarpnięcie w sercu.<br>- KONRAD!!! - wrzasnęła co sił w płucach.<br>I biegiem rzuciła się za nim.<br>Dogoniła go dopiero przy szlabanie. Nie chciał się zatrzymać, mimo że wołała.<br>- Odejdź, odejdź - powtarzał, idąc dzielnie w kierunku stacji i odwracając wciąż głowę w bok.<br>Ledwie zdążył na pociąg. Dopadł ostatniego wagonu w ostatniej chwili. Aurelia ujrzała, jak ktoś pomaga mu wsiąść, torba o mały włos byłaby uwięzła w zamykających się drzwiach automatycznych.<br>Niebiesko-żółty pociąg ruszył z miejsca i już za chwilę mogła oglądać tylko jego zakurzony tył, huśtający się na boki i w