ogon musiał mieć rozszerzoną część końcową - płetwę. Struna grzbietowa wnikała w jej płat dolny. Wykształcenie płetwy na górnej stronie ogona miało znaczenie funkcjonalne. W trakcie pływania płetwa taka, wyginając się z opóźnieniem w stosunku do osi ogona, wytwarza skierowaną ku dołowi siłę. Obniżanie ogona podczas ruchu powodowało uniesienie rozszerzonego na boki przodu ciała, który automatycznie ustawiał się niczym skrzydło, wytwarzając siłę unoszącą zwierzę ku górze. Nie był to z pewnością system oszczędny energetycznie, ale też zwierzęta te spędzały większą część dnia spoczywając na dnie, tak jak dzisiejsze flądry.<br>Worki skrzelowe większości sylurskich i dewońskich pancernych bezszczękowców uchodziły dwoma wspólnymi otworami po