zielsku i runąłem w pokrzywy. Poczułem piekący ból na policzkach. Zacząłem krzyczeć. Próbowałem wstać, ale każde poruszenie przysparzało mi oparzeń.<br><br>Panna Kazimiera usłyszała krzyk, podbiegła i wyciągnęła mnie z pokrzyw. Oboje spoglądaliśmy na siebie z przerażeniem. Dopiero gdy panna Kazimiera wzięła mnie na ręce, wybuchnąłem płaczem, nie tyle może z bólu, ile z urazy do niej, że zadaje się z Alioszą, z tym Alioszą, który niedawno mnie pobił. Biegła ścieżką pomiędzy lipami unosząc mnie z sobą i usiłując uspokoić bezładnie wyrzucanymi słowami.<br><br>- Nie płacz, Adasiu... Błagam cię, nie płacz... Nikomu nie powiem... No, cicho... Nie boli już, prawda? Nie płacz, nie