właściwością wszystkich tekstów Marchołta - łacińskiego, niemieckiego, czeskiego i polskiego. Natomiast niezaprzeczalną własnością polskiego bakałarza była onomastyka tego fragmentu. W łacińskim tekście genealogia Marchołta jest znacznie mniej pomysłowa: "Rusticus genuit Rustam, Rusta genuit Rustum, Rustus genuit Rusticulum" itd. Skąd polski autor wziął imiona protoplastów Marchołta, trudno odpowiedzieć. W każdym razie nie brakło mu inwencji humorystycznej. Dodajmy, że po imionach przodków Marchołta następuje lista imion prababek jego żony, Powaliski, która "jest ze dwunaście rodzajów kurewskich": Kudlicha, Pomyja, Wardęga, Przepołudnica, Wieszczyca, Leżuchna, Niewtyczka, Chwycicha, Mędrygała, Suwalanka, Nasiemkła.<br>Początek wieku XVI skupia nagle tradycję błazeńsko-frantowską trzech epok: starożytności (Ezop), średniowiecza (Marchołt) i współczesności. Trzeci