pokoju i była zachwycona naszą pracowitością. Do dziś nienawidzę fortepianu.<br>W swoim pokoju mogłyśmy robić, cośmy chciały, ale nie nadużywałyśmy wolności. Owszem, ściany malowałyśmy plakatówką w najrozmaitsze wzory i kolory, ale mama malowała razem z nami. I bez przerwy przerabiałyśmy meble, dzieląc je na części i odpiłowując nogi. We wszystkim brała udział mama. Myślę, że główną cechę mojego charakteru: pewnego rodzaju luz odziedziczyłam po mamie.<br>Ojciec znosił nasze pomysły gorzej. I trudno mu się dziwić; mało który ojciec byłby zachwycony, gdyby córka zaprosiła do domu czterdziestu hippisów. Zdarzyło się to później, kiedy chodziłam już do Liceum Plastycznego. Zresztą wtedy nie powiedział nic