nawoływał do boju. Dosłownie - barwa tego głosu sprawiała, że słuchało się go jak fanfary. Wokalista wypracował bowiem niezwykły styl na pograniczu punkowego ujadania i belcanta.<br>Kolejne płyty- mini-LP In God We Trust, Inc. (1981) i album Plastic Surgery Disaster (1982) przynosiły coraz bardziej urozmaicony muzycznie materiał, choć nadal dominowały brawurowe akcje hardcorowe. Przede wszystkim jednak nie tępiał język Biafry. Rzeczywistość Reaganowskiej Ameryki dostarczała mu tematów nieustannie - bezlitośnie rozprawiał się z obłudą urzędników, prawdziwymi bądź domniemanymi spiskami ponadnarodowych konsorcjów i plagami społecznymi, nawoływał do samoorganizowania się ludzi dobrej woli. Taki właśnie był język Dead Kennedys - raczej prosty, unikający niuansów.<br>w latach