nim i straciłam głowę.<br>Pomyślałam wówczas, że może on wie o tym i myśli o tym, lecz uspokoiłam się, ponieważ byłoby to niemożliwe i zawsze mogłabym mu udowodnić, że tak nie było.<br>Ostatnie zdanie jak i wiele innych w tym rodzaju wydawało się Widmarowi wyzute z wszelkie" o sensu. Babskie brednie! - myślał czytając - nic nie można zrozumieć!<br>...Najlepiej będzie przestać się nim zajmować, postanowiłam. Zaczęła się komedia bardzo głupia, lecz ja się śmiałam przez cały czas, bo mnie śmieszyła.<br>- Dlaczego się tak śmiejesz? - zapytał. Mówił całkiem spokojnie, lecz coś mnie zaniepokoiło w go głosie. Nie umiałabym określić, co to było. Odpowiedziałam