szkoły. I siedziały w tej samej ławce!<br>- No to co? Wspólna cela, panie tego. Ja też z twoją <br>babką obok. W szkole. I co? Nic - zbijał Dominiki <br>wykrzyknik Joachim Pażych, sprowadzając go do poziomu zwykłej <br>kropki. W zdaniu oznajmującym. Bez znaczenia.<br>Ale nie dla niej! Taka wiadomość!<br>- To... to łączy - brnęła dalej, <br>a niepewnie, Dominika.<br>- Tere-fere - zdenerwował się dziadek. - Linia <br>horyzontu. Złudzenie. Podejdź bliżej, a zobaczysz - ziemia <br>sobie, niebo sobie. Nie myślisz, że czas spuścić Warcka? - zdecydowanie <br>zamykał temat i przestawał myśleć o kłopotach <br>Dominiki.<br>- No, biegaj - słyszała za chwilę. - Mądrzejszy <br>jesteś od niejednego człowieka. A nie idź na drogę