jak również formacje wojskowe (husaria, lekka jazda, jazda pancerna, janczarzy polscy), oznaki dystynkcyjne (buńczuk, buława, buzdygan), oporządzenie jeździeckie wraz z ozdobami (kulbaki, jarczaki, dywdyki, buńczuki-podgardla, ozdobne "trzęsienia") itd.<br>Czwartym uwarunkowaniem były zmiany w europejskiej sztuce wojennej, jakie nastąpiły po wynalezieniu i szerokim zastosowaniu (od schyłku XV w.) różnych typów broni palnej. Szabla wyparła w Polsce średniowieczny miecz rycerski jako oręż przestarzały i niefunkcjonalny na ówczesnym polu walki. Wielki i ciężki miecz spełniał dobrze swoją funkcję na etapie rozwoju europejskiej broni przedogniowej, gdy pełna płytowa zbroja rycerska całkowicie chroniła ciało przed obrażeniami podczas walki. Kiedy jednak wynaleziono i zaczęto coraz powszechniej