sporządzanymi wedle domowych przepisów, były jedną czarną zgorzeliną. Źle zagojona rana na piersiach otwierała się podczas długiej słoty. Ten człowiek żył cudem boskim i własnym zawziętym uporem. Dnia jednego skinął z trudem na pana Gąsowskiego i szepnął:<br>- Jest pan dobrym człowiekiem... Dobrym szlachcicem... Dziękuję panu za wszystko...<br>- Mówić nie warto! - bronił się pan Gąsowski. - Czy trzeba panu czego?<br>- Tak... Jeszcze mam jedną prośbę, ostatnią... Panie Gąsowski! Niech się pan nade mną nachyli... Niech pan słucha: ja mam młodszego brata... Jest kapitanem w cesarskiej gwardii... Gdzie przebywa w tej chwili - nie wiem... Napisałem do niego list... Nikogo więcej nie mam z rodziny na