anachroniczne - nie cieszy się na ogół sympatią świata. Tym lepiej! W to mi graj! Pokażę, jaką siłę może mieć szlachecka krytyka wartości! (Dz IV 114)<br> Gombrowicz napisał: &lt;q&gt;"wywodzę się z Montaigne'a i Rabelego"&lt;/&gt; (Dz I 41).<br>Owszem, jest w tym trochę prawdy. Łatwo jednak wskazać także różnice.<br>Montaigne nie tyle budował, ile opisywał własne wnętrze, babrając się w "problemie indywidualnego sumienia", który podobno - mniemał Gombrowicz - &lt;q&gt;"nam, synom Wschodu, zaczyna topnieć w rękach"&lt;/&gt; (Dz I 35). Twierdzenie tyleż wątpliwe, co niepokojące... Rabelais zaś był wesołym - lecz jakże zarazem poważnym! - optymistą, który marzył o opactwie humanistów, gdzie dopiero by zaczęto oddawać hołd wiecznym