aspiracjom społeczeństwa.<br>Przeciwnicy III Republiki nie byli jednak jednolici ani w sensie politycznym, ani społecznym. W grupie tej znajdziemy bowiem i partie lewicy społecznej, która opowiadała się na rzecz zmian, ale także ugrupowania prawicowe, które odrzucały ten ustrój dlatego, że był parlamentarny. Siły prawicowe pragnęły wykazać, że formy ustrojowe demokracji burżuazyjnej zostały skompromitowane, że na nich ciąży odpowiedzialność za klęskę Francji i jej upadek w 1940 r.<br>Ugrupowania określone jako tradycyjne występowały przeciwko wszelkim próbom ingerencji państwa w dziedzinę stosunków gospodarczych opowiadając się za stosowaniem zasad liberalizmu ekonomicznego. Opowiadały się zatem w konsekwencji przeciwko wszelkim planom nacjonalizacji gospodarki narodowej. Tego rodzaju