drewna korkowego, nie przypuszczał, że pewien wiosenny dzień 1670 roku będzie dla niego najszczęśliwszy w życiu. Nie był nowicjuszem w sztukach enologicznych, opiekował się piwnicami opactwa z przekonaniem, że Bóg sprzyja nie tylko modlącym się, ale i pracującym, a zwłaszcza ludziom z pomysłami, toteż wciąż coś kombinował wśród swoich beczek, butli, butelek, zamieniając podziemie klasztoru w istne laboratorium czarnoksiężnika. Benedyktyni to w ogóle ludzie dzielni, szczególnie zaś biegli w wytwarzaniu trunków, więc najpierw nad odkryciem brata piwniczego pochylili się ze znawstwem i w tajemnicy, ale potem altruistycznie nadali sprawie rozgłos, który wkrótce rozszedł się po całym świecie. Rewelacyjne odkrycie polegało na