tego od pierwszych zajęć. Oczami gra się namiętności i emocje, ale też i stosunek do otaczającego świata, intencje, przesłania światopoglądowe. W oczach jest ogień i życie postaci, mądrość i dojrzałość artysty. Nie sposób pogodzić się z teatrem, gdzie w oczach ludzi na scenie nie ma nic. Bo i co ma być? Zmęczenie pogonią za rolami? Zniechęcenie brakiem sukcesów? Rutyna? Niedojrzałość? Obojętność? Brak motywacji?<br>Warto patrzeć w oczy Ireny Kwiatkowskiej recytującej nieśmiertelną "Sierotkę", tę samą od pół wieku kwintesencję głupoty pióra Gałczyńskiego. Warto patrzeć w oczy Zofii Rysiówny, w których przegląda się cały niepokój o sens przeszłości panienki z Tacny i zarazem pełne