będę pokrzykiwa&lt;/&gt; ­ myślę poirytowany.<br>Przecież łatwiej jest iść po śladach, niż ciągle śledzić kompas! Spoglądam za siebie, by odmruknąć coś zjadliwego...<br>Nie widać go. Chyba także ma dosyć i odpoczywa. ­ Tak, ten z tyłu zawsze może odpocząć, kiedy zechce. Dojdzie potem po śladach. ­ Myślę z resztką złości, jakby to on był powodem trudów.<br>Poczekam.<br>Minuty płyną powoli. Zaczynam się niepokoić: zasłabł, zabłądził?<br>­ &lt;q&gt;Musi zaraz nadejść!&lt;/&gt; ­ pocieszam się bez przekonania. Gdyby nie ogromne zmęczenie, na pewno już bym zawrócił i zaczął poszukiwania...<br>Znów minuty. Wiatr osadza mokrą mgłę na brodzie, wąsach i kosmyku włosów, który wymknął się spod kaptura. Anorak cały mokry. Niech