teraz uwierzyłam w Niego i Jego moc. Żadne słowa nie odzwierciedlą mojego bólu. Żadne. <br>To był palec Boży, znak, wskazówka z nieba. Paszport! Powinnam go mieć! Nikt nie wiedział o mojej kryjówce w rękawie kurtki. Powinien tam być. Nie mogli go znaleźć. To moja ostatnia nadzieja.<br>W momencie gdy pod byle pretekstem wychodziłam z łazienki powstało ogromne zamieszanie. To ruscy dobijali się do drzwi. Na szczęście dziś w domu było tylko trzech tyranów; w tym Gerard, w którym pokładałam jakiekolwiek nadzieje. To on otwierał im drzwi. A ja, mimo zaaplikowanej sporej dawki odurzającej zdołałam pochwycić z wieszaka moją kurtkę i zamknąć