instrumentami administracyjnego przymusu.<br>Integracja społeczna opierała się w ustroju plemiennym na więziach etnicznych, sąsiedzkich i krewniaczych, wspólnym kulcie, rygorystycznym kolektywizmie i sile tradycji. Opierała się także na przymusie. Bywał to przymus drastyczny, a nawet okrutny, ale nie administracyjny. Realizacja politycznych lub sądowych decyzji wiecu natrafiała niekiedy na opór, który trzeba było przełamywać. Uciekano się wówczas do jedynej dostępnej formy przymusu: zbiorowej wróżdy. Mogła to uczynić tylko zwarta wspólnota. Nie przypadkiem redaktor Kapitularza saskiego powoływał się na starodawne, niepisane prawo Sasów (ewa Saxonum) i z takim naciskiem podkreślał, że sąsiedzi przed podpaleniem domu buntownika muszą zebrać się na wiecu i jednomyślnie zgodzić