Typ tekstu: Książka
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
miało do końca życia.
Naukę łączono z zabawami, także w rolnictwo. Ogródki otaczające „chaty" uprawiane były własnoręcznie przez dzieci księstwa w myśl przekonania, że pielęgnacja przyrody należy do szlachetnych zajęć dworskich. Rytm życia wyznaczany był przez porządek dobowy, a pierwszy wierszyk młodej Marii, sławiący wioskę, opiewał zarówno beztroskę sielskiego bytowania, jak i przyjemności oraz pożytki wynikające z respektowania praw natury („Gdy się zorza pokazuje, każdy z chaty wyskakuje…"). Owe wiejskie ludycje łączyły się często z zabawą w literaturę i teatr, udziałem w „f^etes champ^etres", w „żywych obrazach", w reprezentacyjnych spotkaniach, w szlichtadach. Szkoła literacka
Naukę łączono z zabawami, także w rolnictwo. Ogródki otaczające „chaty" uprawiane były własnoręcznie przez dzieci księstwa w myśl przekonania, że pielęgnacja przyrody należy do szlachetnych zajęć dworskich. Rytm życia wyznaczany był przez porządek dobowy, a pierwszy wierszyk młodej Marii, sławiący wioskę, opiewał zarówno beztroskę sielskiego bytowania, jak i przyjemności oraz pożytki wynikające z respektowania praw natury („Gdy się zorza pokazuje, każdy z chaty wyskakuje…"). Owe wiejskie ludycje łączyły się często z zabawą w literaturę i teatr, udziałem w „f^etes champ^etres", w „żywych obrazach", w reprezentacyjnych spotkaniach, w szlichtadach. Szkoła literacka
miało do końca życia.<br> Naukę łączono z zabawami, także w rolnictwo. Ogródki otaczające „chaty" uprawiane były własnoręcznie przez dzieci księstwa w myśl przekonania, że pielęgnacja przyrody należy do szlachetnych zajęć dworskich. Rytm życia wyznaczany był przez porządek dobowy, a pierwszy wierszyk młodej Marii, sławiący wioskę, opiewał zarówno beztroskę sielskiego bytowania, jak i przyjemności oraz pożytki wynikające z respektowania praw natury („Gdy się zorza pokazuje, każdy z chaty wyskakuje…"). Owe wiejskie ludycje łączyły się często z zabawą w literaturę i teatr, udziałem w „f^etes champ^etres", w „żywych obrazach", w reprezentacyjnych spotkaniach, w szlichtadach. Szkoła literacka
