niż ich brytyjscy koledzy. Były to naprawdę sokole oczy, którymi widzieli i dalej, i bystrzej - jakaś szczególna właściwość polskich lotników. Do tego dołączała się wielka spostrzegawczość, jakby wrodzony instynkt wypatrywania, dzięki czemu Polacy oceniali sytuację szybciej i trafniej niż brytyjscy myśliwcy.<br><br>Taktyka bojowa polskich myśliwców polegała na tym, aby nie cackać się długo z przeciwnikiem, lecz po wypatrzeniu dogodnego momentu uderzyć jak huragan, dopaść jak najbliżej, nieledwie dobrać się do samego ciała i z odległości kilkudziesięciu zaledwie metrów prażyć zabójczym ogniem swych ośmiu karabinów maszynowych. Ludzie postronni uważali z początku takie zbliżanie się do przeciwnika za zbyteczną brawurę szaleńców, dopóki się nie