uczucia, woli intuicję - nie empirię, słucha głosu wewnętrznego, a nie kieruje się tym, co zaakceptowane od dawna i utrwalone w powszechnym doświadczeniu.<br>Człowiek ufa odmiennej hierarchii wartości... Odmiennej - od czego?<br>Ludzkie działania, wypowiedzi, zwyczaje są sensowne, a przez to uznawane za racjonalne tylko wówczas, gdy uda się je odnieść w całości lub choćby tylko częściowo do istniejących już systemów. Geometrie nieeuklidesowe czy trójwartościowa logika wydają się przez to "bezsensowne" czyli irracjonalne. Wydawać by się mogło, że moc orzekania o racjonalności czy irracjonalności należy do opinii powszechnej, do zbiorowego doświadczenia. Prawo do tego, by przyjąć wyzwanie absurdu, prawo do "bycia irracjonalnym" zdaje