się wzajemnie, zacierają się między nimi granice (np. w tak lubianej przez Słowackiego porze nocy czy zmierzchu zacierają się kontury, jakiekolwiek zamknięcia przestrzeni przestają być widzialne). Niezwykle częste są zmiany miejsca akcji - mógł sobie Słowacki na nie pozwalać, jeśli realnie nie liczył na rychłe wystawienie sztuki - a one też rozszerzają całościową przestrzeń życiową bohaterów. Już z tych wstępnych spostrzeżeń wynikają awantaże sytuacji Polaków: mogli wprowadzać do dramatów wszystko, co podyktowała im podsycona bywaniem w teatrach wyobraźnia, a nie musieli respektować narzucanych przez teatr ograniczeń.<br>Bliższe zwrócenie uwagi na charakter budowli pozwala natomiast spostrzec, że w dramatach, których autorzy nie mieli profesjonalnego