Zresztą głowę zawsze miał w<br>chmurach. A ja się ciągle jeszcze łudziłam, wysyłałam mu te moje<br>nieporadne, beznadziejne sygnały. Ale kiedy raz zobaczyłam znad<br>pełgających płomyków jego oczy, wpatrzone bez reszty w Ewę, wtedy<br>zrozumiałam. Nie miałam czego tam szukać.<br> Wszystko było smutne, ale i takie piękne.<br> I kiedy mnie całował tamtej niesamowitej nocy, w ciemnościach,<br>myślałam przecież, że umrę. Pamiętam te ciemności. Przez szpary w<br>drewnianych okiennicach widać było jedynie rozświetlone w oddali<br>okienka stryszków. Kominy i anteny ginęły w mrokach nocy. Połyskiwały<br>tylko gdzieniegdzie skłony dachów, odbijało się w nich światło z okien.<br>I widać było gwiazdy. I złocisty