lat 80-ych) per coro misto, canto ostinato ed organo. Msze <br>z lat 50-ych cechuje silnie chromatyzowany (zwłaszcza) w partii organowej typ <br>harmoniki funkcyjnej z wyrazistą motywiką, np. liryczny motyw kształtujący Kyrie <br>(s. 3, prz. 147) w Missa simplex. Motywika ta uległa maksymalnemu uproszczeniu <br>w Missa brevis, zwłaszcza w canto ostinato (szerzej zob. s. 173, 175) i stała <br>się wyróżnikiem indywidualnego stylu tej mszy. Inna wyraźna tendencja stylistyczna <br>pojawiła się w Mszy z 1959 r. i uległa rozwinięciu w Missa brevis. Wiąże się <br>z dwuwarstwowym, stosowanym konsekwentnie typem narracji: partii chóralnej i <br>organowej, które komplementując się, tworzą zróżnicowaną grę napięć