W X wieku szkoła zen <br>miała już własną tradycję, odrębną od innych szkół buddyjskich, zyskała <br>także uznanie i poparcie elit wywodzących się z kręgów dworskich. Dzięki <br>wprowadzeniu praktyki koanów udało się zachować specjalny duchowy <br>przekaz zen, unikając pułapki intelektualnych analiz. <br>Robert E. Buswell zwraca uwagę na to, iż okres klasyczny cechował <br>swoisty elitaryzm, ponieważ mistrzowie przyjmowali jedynie uczniów o szczególnych predyspozycjach. Kiedy jednak zen stało się religią masową <br>i w klasztorach zen przebywało wielu uczniów, metoda praktyki musiała ulec <br>zmianie - nie było już możliwe indywidualne traktowanie każdego ucznia. <br>'Wpatrywanie się w koan', czyli "pogrzebanie siebie samego w koanach <br>dawnych mistrzów" nie