miejsce, w którym zakotwiczyła się na stałe. Było tam tak pięknie, leśniczówka w samym środku wysokiego lasu; kiedy rano podchodziła do okna, widziała ścianę potężnych świerków. Stała i patrzyła na nie, chłonęła ich widok. Czuła się szczęśliwa. Obok niej był Tadeusz. Wymyśliła sobie "życiową sprawę", jaką stała się idea wskrzeszenia cegielni. A może to naprawdę była jej życiowa sprawa. Coś jej się udało zbudować. Z niczego. I gdyby nie podłość ludzka, prowadziłaby to swoje dzieło dalej, być może do starości. Ale stało się inaczej. Musieli stamtąd wyjechać, Tadeuszowi cofnięto dzierżawę i oczywiście nie było mowy o zwrocie jakichkolwiek poniesionych przez niego