zanik.<br> Nie znamy jej ni siebie - w nocy zabłąkani.<br> Wzrok chce czarność przeniknąć. Czarnością zwalony<br> krzyczy w nocy, nie znając żadnej nocy strony.<br> ("Alba wtóra")&lt;/&gt;<br><br> Jak widać, nie byłem dla tomu Łukasiewicza idealnym czytelnikiem. Zdając sobie sprawę z obecności elementów archaizującej stylizacji (nie sposób w końcu nie zauważyć formy "stawa", celowo gramatycznego rymu typu "zsuwając - znając", albo charakterystycznej inwersji w zakończeniu drugiego z cytowanych fragmentów), umiałem skwitować to zjawisko jedynie pobieżną wzmianką o "związkach z tradycją barokową" - nie doceniłem natomiast faktu, że związki te nabierają nader konkretnej treści i stają się znaczącym gestem semantycznym, gdy oba wiersze potraktować jako zamierzone nawiązania