niego zawsze ciężkie przeżycie. Wieś wygląda dzisiaj smutnie i szaro, jest zaniedbana, porośnięta chwastami i krzakami. Wiele budynków w centrum, wybudowanych niegdyś z czerwonej cegły i pokrytych takimiż dachami, popadło w ruinę i zostało rozebranych. Na obrzeżu wsi wybudowano nowe domy, których architektura jest typowa dla wielu postpegerowskich wsi. Brzydkie, cementowe tynki i szpetne azbestowo-eternitowe dachy. Trudno tu mówić o jakiejś planowej harmonijnej zabudowie - po prostu tam budowano gdzie miejsca stało. Niestety, także prawie wszystkie pałace Dohnów uległy zniszczeniu. Książę Aleksander zastanawia się w pewnym momencie, komu na tym zależało już po zakończeniu wojny. Dobitnym tego przykładem są losy pałaców