literacką z krzemienieckiego ośrodka, spośród ludzi rangi księdza Alojzego Osińskiego, Alojzego Felińskiego, Ludwika Kropińskiego, po krótkotrwałym rozwoju zamkniętym strofami Dum podolskich i przerwanym werterowskim samobójstwem poety, jest godnym uwagi dokumentem czasów przełomu oświeceniowo-romantycznego. Pod koniec trzeciego dziesięcioleca XIX w. i na początku następnego był Zaborowski twórcą bardzo popularnym i cenionym, drukowanym „mimo wiedzy autora", przepisywanym, recytowanym z pamięci, porównywanym z Adamem Mickiewiczem (Stanisław Starzyński na krótko przed śmiercią Zaborowskiego pisał w wierszu Paciorek: „Mickiewicz i Zaborowski, Parnasu polskiego orlęta"). Powszechnie uważano go za piewcę wolności i ziemi rodzinnej, lecz już w dziesięć lat po śmierci zapomniano o nim