wchodzące do pustej kawiarni. Mógłbym podsłuchać ich rozmowę, siedząc po przekątnej, bo łukowate sklepienie doskonale przenosi dźwięk, o czym kiedyś przypadkiem się przekonałem. Ale cóż wartego podsłuchania mogą powiedzieć dwie panie o wyglądzie pracownic biurowych między trzydziestką a czterdziestką. Przepuściłem je w drzwiach i poszedłem na spacer po dwóch udających centrum uliczkach mojego rodzinnego miasta. Gdybym lepiej się przyjrzał, w jednej z wchodzących kobiet rozpoznałbym starszą koleżankę z liceum. Wyglądała prawie tak samo jak kilkanaście lat temu. Czarna mini, ufarbowane na blond i utapirowane włosy, moherowy sweterek. Jej strój mógłby być kolejnym dowodem na to, że jest połowa lat osiemdziesiątych, ale