i spocząć po trudach wielkiej bitwy. Jeden tylko Krywko miał jeszcze tego wieczora do spełnienia miły a romantyczny obowiązek. Skrajem osady przemknął obok torów i wszedł na drogę wyłożoną ciepłym piaskiem. W czarnym powietrzu huczały ciężko roje chrabąszczy. Gdzieś od miasta płynęły pod prąd rzeki pojedyncze i rzadkie uderzenia dzwonu cerkiewnego. Zszedł na chwilę do rowu, aby przepuścić zaprzęg pana Pluski wracający na noc do domu. Furman spał z przekrzywioną głową, za jego plecami kulił się zmarznięty i senny Ferdzia. Koń cierpiący na astmę rzęził miarowo, zasłuchany w tępy, jednostajny stukot swoich kopyt. Rosistą miedzą, skracając sobie drogę, jął się Polek