się, wszędzie o mnie tak mówią: cudzoziemka? <br>Zerknął na nią podejrzliwie, zaprotestował: <br>- Ech, skądże znowu! Za granicą nic dziwnego, ale w kraju? (Rodzice wówczas od kilku lat już mieszkali w Warszawie.) <br>Zdziwiła się. <br>- W kraju? A gdzie on, ten mój kraj? <br>Rozłożyła ręce. <br>- Mój kraj... W Taganrogu nie chodziłam do cerkwi, tylko do kościoła. Koleżanki, kiedy pop szedł korytarzem, odsuwały się ode mnie: Polaczka. A w kościele kazania były po francusku i nikt na mnie jak na swoją nie patrzył... Do Warszawy przyjechałam - powiedzieli: "moskiewka", akcent kacapski i śniada jak diablica". W Petersburgu - warszawskaja barysznia: Nad Wołgę mąż zawiózł - grafinia ze