przechodniowi na pytanie, jak iść na Corrientes: "to była ODMOWA", odcięcie od bliźniego, oczywiście. Ono prowadzi na pusty plac, skąd widać statki w porcie, gdzie "działo się jakieś zasnuwanie nieruchome i narastające między taflą wody szklistą a wodnistym niebem z pary, mgły, kłębów, dymów"... słowem, gdzie działa się znowu otchłań, chaos. Tymczasem Simon - Simon <q>"końcem buta papier przytrzymywał"</> i stąd rodzi się w Gombrowiczu nierozumny lęk, że coś powie, coś zrobi... aż <q>"zacząłem się zastanawiać, czy aby mi nic nie grozi... czy on mnie?..."</> Mnie - co właściwie? Chyba skrzywdzi, uderzy... Bo chociaż "w diabła nie wierzę", zaś "Simon z przyrodzenia był