rzeczywiście ma postać ((...)) z oszacowaniem szans, powiedzmy p lub ((...)) $ ­Ą , na S dodanym przez eksperta? Prawdopodobnie niezbyt często. Jeżeli problem jest na tyle dobrze określony, a decydent akceptuje oszacowanie prawdopodobieństwa swojego doradcy, nie pozostaje mu już nic do zrobienia. Decyzja wynika automatycznie poprzez maksymalizację użyteczności, a jedyne możliwe trudności mają charakter rachunkowy. Obserwacje sugerują jednak, że w większości nietrywialnych problemów decyzyjnych sytuacja taka nie występuje.<br> Główną przeszkodą jest oczywiście fakt, iż wartościowania elementów A@S nie tworzą w sumie jednej ogólnej (overall) użyteczności. Nie tylko są z sobą w konflikcie i trudno je wyrazić za pomocą wspólnej miary, tak aby osiągnąć