Typ tekstu: Książka
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
mieszkańców, wieś obywateli"), jak i profesji zawodowego żołnierza-wojownika, który zbyt rzadko pamięta, że „rycerz jest dla kraju, nie kraj dla rycerza".
Główny nurt narracji w poemacie, zawierający praktyczne wskazówki, rady, przepisy, zalecenia, informacje i zasady postępowania, tym samym więc nadający Ziemiaństwu – zgodnie z wymogami poetyki gatunku – charakter fachowego poradnika czy też rymowanego podręcznika dla rolników, przerywany bywa co pewien czas przez opisy i dygresje. I jedne, i drugie stanowiły od czasów starożytności cechy dystynktywne poematu dydaktycznego. Traktowano je jako „statuy dla ozdoby domu", były więc rodzajem artystycznej interpolacji w toku specjalistycznego wykładu „ja" mówiącego. W
Główny nurt narracji w poemacie, zawierający praktyczne wskazówki, rady, przepisy, zalecenia, informacje i zasady postępowania, tym samym więc nadający Ziemiaństwu – zgodnie z wymogami poetyki gatunku – charakter fachowego poradnika czy też rymowanego podręcznika dla rolników, przerywany bywa co pewien czas przez opisy i dygresje. I jedne, i drugie stanowiły od czasów starożytności cechy dystynktywne poematu dydaktycznego. Traktowano je jako „statuy dla ozdoby domu", były więc rodzajem artystycznej interpolacji w toku specjalistycznego wykładu „ja" mówiącego. W
mieszkańców, wieś obywateli"), jak i profesji zawodowego żołnierza-wojownika, który zbyt rzadko pamięta, że „rycerz jest dla kraju, nie kraj dla rycerza".<br> Główny nurt narracji w poemacie, zawierający praktyczne wskazówki, rady, przepisy, zalecenia, informacje i zasady postępowania, tym samym więc nadający Ziemiaństwu – zgodnie z wymogami poetyki gatunku – charakter fachowego poradnika czy też rymowanego podręcznika dla rolników, przerywany bywa co pewien czas przez opisy i dygresje. I jedne, i drugie stanowiły od czasów starożytności cechy dystynktywne poematu dydaktycznego. Traktowano je jako „statuy dla ozdoby domu", były więc rodzajem artystycznej interpolacji w toku specjalistycznego wykładu „ja" mówiącego. W
