głowę w sposób zaprzeczający wszystkiemu, jakby z dwóch stron wyparło się nagle dwóch Piotrów. A jednak biegną minuty napełnione szumem krwi, w których ucho rejestruje wszystkie szelesty, układające się w symetryczne figury... Zmieniają kolor na drżącofioletowy i sypią kolejnymi rozbłyskami (wytryskami) po oczach. I nagle Adaś słyszy miarowy, zapadający się charakterystycznie oddech. Śpi. To niemożliwe! Czyż można z kryzysem religijnym tak szybko, bezmyślnie zasnąć i opuścić partnera w tej najbardziej niewiarygodnej grze? Wsłuchuje się w ten oddech, bada jego prawdziwość. Niestety, chyba śpi. Czy wstać cichutko, wsunąć pod kołdrę drżącą dłoń, dotknąć? Tego śpiącego, bezkarnie rozzwierzęconego? Na samą myśl ręka drży