głowę, zaczął nią walić o chodnik, wwiercał nóż we wszystkie części ciała. Gryzł, scyzorykiem poprawiał. "Ojcze, gdzie jesteś?! Pomocy! Nie będę prawdziwym mężczyzną!" - wycie pod czaszką doprowadzało go do nieprzytomności. A Północny dalej nie próbował się bronić, co akurat teraz w ogóle nie zdziwiło Zygmunta. Kolebał się jak worek treningowy, charczał i pluł na boki - kupa mięsa obciągnięta skórą, z zakrwawionymi włosami jak śmieszną kokardą u góry. Ale oddychał jeszcze, ruszał się powoli, niczym zgnieciona na szybie mucha. Jak dobić człowieka, który już dawno powinien nie żyć? Zygmunt, chwyciwszy Północnego pod pachy, zaczął ciągnąć go na tory. Wprost pod lokomotywę, która