malowane, "jabłka". Dziedzic chwalił się urodą zwierzęcia o cienkiej skórze, białej "skarpetce" na lewej włócznej, puszył się zaletami jego łagodnego charakteru. Marta również darzyła tego konia szczególną sympatią. Odwiedzała go prawie każdego dnia, zaopatrzywszy się pierwej w przysmaki dla mieszkańca stajennego boksu. Były to nie zjadane podczas obiadu jabłka, suchy chleb, czasami udało się zdobyć grudkę cukru. Cukier stanowił dla Bursztyna podarek specjalny. O względy pięknego konia rywalizowały z Hanią, czasem spierały się żartobliwie, którą z nich Bursztyn milej wita. To było jednak nic wobec przywiązania ogiera do Borowskiego. Z daleka rozpoznawał kroki swego pana i nim dziedzic doszedł do stajni