otwarcie i śmiało, <br>a czasem nawet nakazująco. Jej nieśmiałe i niepewne <br>ruchy stają się z każdym dniem swobodniejsze i bardziej <br>sprężyste. <br><br>Dlaczegóż więc Adela, patrząc na nią doznaje dziwnego <br>ściśnięcia serca? <br><br>Dlaczegóż słuchając tych dzielnych i mądrych <br>Krysinych słów czuje, że przygniata ją jakiś dziwny <br>ciężar, że jest jej coraz chłodniej i coraz bardziej <br>samotnie, jak gdyby nie spotkały się znowu, jak gdyby wszystko <br>między nimi nie było jak dawniej, lepiej niż dawniej! <br><br><br>A jednak... Dziwna rzecz... a nawet wstyd się przyznać! <br>Adela tęskni za tamtą Krysią! <br><br>Niedorzeczną i dziecinną, często drażniącą, <br>ale nie zajętą wiecznie dziesiątkiem cudzych spraw, <br>nie pochłoniętą