białym tumanem. Piętami zaryłem w ziemię tuż obok Zenobii. Dziewczyna trzymała w dłoni pistolet i strzelała z niego.<br>- Co pani wyrabia! - wrzasnąłem. - W tej mgle postrzeli pani któregoś z naszych! .<br>- Strzelam na postrach - powiedziała. - I co pan teraz zrobi? Miał ich pan złapać na gorącym uczynku.<br>We mgle zamajaczyły sylwetki chłopców i doktora.<br>- O, tam, tam uciekli, w dół. Z puszką - rozpaczał Wiewiórka. Obok mnie Hilda zjeżdżała na butach po trawie. Biegliśmy w dół raz po raz przewracając się i koziołkując. Przecież to wszystko nie trwało dłużej niż kilka minut, napastnicy nie mogli uciec daleko. Jeśli nie na zboczu, to powinniśmy