r.&lt;/&gt;<br><br>Zdania te streszczają dobrze opinie krytyki o pisarstwie Kazimierza Brandysa, dominujące w połowie lat dziewięćdziesiątych. Jakże niesprawiedliwy to sąd. Tylko że dyskutowanie z nim to syzyfowe zajęcie: i Brandys, i Jarosiński co najwyżej w zaświatach mogliby toczyć dalsze rozmowy.<br><br>Czasem, nie bez intencji "zlustrowania" polskiej literatury, przypomina się mniej chlubne strony jego dorobku. Powieść "Obywatele" z 1954 r. zaskarbiła sobie miano "arcydzieła socrealizmu". Brandys należał do tych, którzy przeszli klasyczną drogę od socrealizmu w latach pięćdziesiątych do zaangażowania w tworzenie opozycji po 1976 r. Przypomina tu Andrzejewskiego czy Woroszylskiego, choć reprezentowali różne pokolenia.<br><br>W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych twórczość Brandysa