już lat temu osobliwą zbieżność mapy Polski rozbiorowej z mapą występowania białaczek u zwierzą domowych. Bodaj te właśnie badania stały się początkiem systemowej profilaktyki ekologicznej, jak sam dzisiaj nazywa postawę i działania, które pragnie upowszechnić. Zagadkowo ostre granice dzielące tereny o większym nasileniu białaczek (ziemie zaboru pruskiego) od tych, gdzie choroba była sporadyczna, stały się zrozumiałe, gdy uwzględniono nierówny poziom kultury rolnej - wyraźnie wyższy w zaborze pruskim, gdzie najwcześniej stosowano nawozy mineralne. Zmieniało to nieznacznie, ale istotnie, jak się okazało, dla organizmów zwierzęcych proporcje składników gleby i wody prowadząc z czasem do niedoboru jednych biopierwiastków, a nadmiaru innych, co sprzyja zapadaniu