by złapać grubą gałąź albo kamień i zwyczajnie tego Carlosa ukatrupić, a potem już na spokojnie przetrząsnąć mu kieszenie. Trzasnąć czymś ciężkim w sam środek potylicy, majaczącej pięć kroków z przodu, trzęsącej się w biegu i kryjącej mózg, z pewnością mózg zbrodniarza, nadający się do lekarskiego słoja. Wyobrażając sobie, jak chrupnie czaszka ściganej ofiary, czuł dziwną radość, wręcz euforię. Nadal biegło mu się lekko, bez zmęczenia, choć coraz bardziej świszczący oddech wskazywałby na co innego.<br>Znów rozbłysk na niebie, dokładnie w chwili kiedy Carlos spojrzał za siebie w białym świetle i zrozumiał, że nie uda mu się odsadzić od pogoni. Błyskawica