nie oglądając się, pani Linsrumowa. Z tyłu Dziadzia dźwigał Polka. O tej porze dziwnej i cichej, na granicy dnia i nocy, wyglądali jak Rodzina Święta wracająca po wiekach na ziemię. Pan Staś uniósł się na łokciu.<br>- Wieczór dobry.<br>- Dobry, dobry - odparła pani Linsrumowa. Polek nie otworzył nawet oczu. Głowa jego chwiała się bezwolnie nad ramieniem Dziadzi.<br>- I co mu jest? - spytał pan Staś chrypliwym głosem.<br>- Bóg raczy wiedzieć.<br>- Może niech spróbuje własny mocz pić. Jeden człowiek w Podjelniakach to z ciężkiej choroby wyszedł w ten sposób.<br>- A wszystkiego próbowaliśmy. On zawsze był taki. Każdą boleść już zna, gdzie się nie ruszy, to