ambiwalentnie. Obok uzasadnień o Niemcu, co nie będzie pluł nam w twarz, i publicystyce społecznej, pojawiały się także mówiące "o całkowicie niestrawnej literaturze, która od dziesięcioleci zatruwa życie Bogu ducha winnym dzieciom". Agnieszka Osiecka z kolei jednoznacznie postrzegana jest jako autorka kolorowych wierszy - piosenek, które w czasach PRL pozwalały na chwilę zapomnieć o szarości i beznadziei. Za to, że byliśmy najweselszym i najbardziej kolorowym barakiem w obozie doceniono również Olgę Lipińską i Barbarę Hoff. Osiecką określano także jako poetkę, która potrafi ubrać w kilka prostych słów to, co się czuje, ale nie potrafi nazwać. Jej wpływ na potoczną polszczyznę jest niekwestionowany