broni się, twarde szlufki nie chcą puścić. Jerzy przewiesza kaburę razem z pasem przez ramię. W tamtym pokoiku słychać tupot butów: to ludzie Ola.<br>- Jest cekaem! - krzyczy Olo.<br>- Spokojnie - to głos Zygmunta. "Jak kwiczy ten ranny..." &lt;page nr=104&gt; - Kończymy.<br>Nareszcie. Biegną przez tamten pokój. Granaty potrzaskały szyby. Szkło. Krew. Ciężkie obronne granaty cięły mięso. W drzwiach staje Zygmunt. Na ulicy coś się stało? Nic, on przepuszcza kolegów. Prędzej! Półciężarówka stoi przy rozdartym siatkowym ogrodzeniu. Za nią szary opel. Przez ramię dynda Jerzemu pas z pistoletem Maltza, w lewej ręce ma karabin, w prawej swego stena. Pochyla się, by wsiąść do opla.<br>- Karabin oddaj