upadła!<br><br>I o ziem cisnął Indra upierzenie ptasie,<br>Co w świat, warcząc, pomknęło - i pobladł w bezczasie<br>I zawołał: "Kto zgadnie człowieka i strzałę?<br>Jam dla ciebie te piersi powcielał w sny białe!<br>We mnie godził cios wszelki, tym kształtom zadany!'' -<br>I pokazał na biodrze ciąg dalszy jej rany...<br>A ciąg dalszy był nieco podobny do kwiatu:<br>Źdźbło nieba na szypułce Bożego szkarłatu.<br><br>"Spal te zwłoki na kwiatach, gdzie zeszła się ze mną,<br>Gdym cię jeszcze przyszłością miłował daremną!<br>Kto dziewczynę przybłąkał w twych pragnień ustronie?<br>Kto wypulchnił jej wargi i wyśnieżył dłonie?<br>W tęcze wbóstwiony szalenizną ducha -<br>Kto twe imię - twarz